Gebaseerd op wat ik altijd dacht dat aangeboren gedrag bij mussen koolmesen en koolmezen was, namelijk het feit dat deze altijd op pindakettingen afkomen...(zelfs mussen haalden ongkende capriolen uit om zichzelf de kunst meester te maken) en zeer gemotiveerd de buit tot op de laatste pinda verslonden, kwam ik op mijn idee toen ik waarnam nadat ik verhuisd was naar Engeland en daar pindakettingen ophing  voor de ruimschoots aanwezige koolmezen & mussen populatie in mijn achtertuin.

Ondanks 17 jaar proberen was het zelden dat er een pinda verorberd werd.

Dit gaf te denken: op een een of andere manier had deze populatie niet geleerd dat pindas een lekkernij waren...en hadden dus ook niet de behendigheid ontwikkeld om hiernaar te "jagen". Dit moet iets zijn wat andere populaties, in bijvoorbeeld Nederland, wel aangeleerd moeten hebben.

Mijn idee is dus om te zien of er dieren zijn die toch al van nature in ons landschap voorkomen aan te leren dat kreeften lekker, niet te versmaden, zijn. Ook al heeft de rivierkreeft momenteel geen natuurlijke vijanden hier in NL, het lijkt mij dat er wellicht op het moment wel dieren zijn die af en toe zo'n kreeft weghappen als die op hun pad komt.  Zou het een optie zijn om te onderzoeken of een nestje jonge potentiele predatoren kan worden getraind/geconditioneerd in het jagen op kreeften. Zeker in de periodes dat een kreeft kwetsbaar(zacht door verschaling) is zou het handig zijn als op die momenten gewiekste, volhardende, niet al te grote predatoren die langs ze waterrand hun habitat hebben of zouden kunnen hebben zouden kunnen toeslaan.

Dit predator gedrag zou dan wellicht kunnen worden doorgegeven van ouder -> kind, zoals ik bij koolmezen en mussen ook meen te zien.

Met vr. groet,

J.W. Holtrop